از تو دور افتادم ، چون ماهى از آب
نه خورشيد مى تابه ، نه نور مهتاب
بى تو برگي زردم ، در فصل پاييز
بى تو اى جان دارم ، عمرى غم انگيز
هرگز نديدم من ، شادى از دنيا
همخانه شد با من ، دنياى غمها
رفتى و، در هجرت ، دل لاله گون شد
كاخ روياهايم ، چه سر نگون شد
اين قلب پُر حسرت ، چه خواهد كرد بى تو
هر روز دردو رنجم ، فزايد بى تو
تو اى جانم بازا ، اى جانانم بازا
بى تو پُر از دردم ، اي درمانم بازا
