وقتی بودی و نفسهای تو توو هوام بود
آدمارو دوست داشتم مهربونتر بودم
دو سه روزه رفتی اما وقتی پیشم بودی
توو همین آینه ی لعنتی جوونتر بودم
کاش میشد یبار دیگه
توو یه قاب عکس بودیم
برای سکوت خونه
خنده ی بی مکس بودیم
کاش کی لا اقل بمونی
توی تصویر خیالیم
تو موهاتو وا کنیو
حس کنم توی شمالیم
شهرو زیر پا میذارم پی تو میگردم
این خیابونارو بعد از تو کلافه کردم
یجوری توو روزای با تو بودن جا موندم
غیر ممکن بتونم به خودم بر گردم
