واسه ی دیونه کردن موهای تیرت بس بود
حسّای قبلی عبث بود
برکه ی آرومه چشمات دل که میگیره
بِش مات میشم آخه تسکینه
گل کنه وقتی خنده ات پاییزو
باید کم کرد از توو هوای سینه
دیده نمیشه کسی پیشت
بسکی جذابی همیشه
تو نگاهت خودِ ماهه
تویه چشمات آتیشه
از وقتی شدی مرهم
بدجوری دنبال دردم
هستی کنارمو پیشت
لحظه رو زندگی کردم
ماله منیو من هم
با کلِ دنیا قهرم
فقط تورو میبینم
تویه نگاهت محوم
